Na gedegen en verantwoord onderzoek beschreef Louis Rutten de geschiedenis van het pand waarin Hotel De Zwaan in Venray heden ten dage nog steeds is gehuisvest. De toenmalige uitbaatster van dit horecabedrijf, Mevrouw De La Blaquière, eerde Louis in 1995 voor zijn inspannende werkzaamheden door hem, nadat hij het boekwerkje aan haar had overhandigd, een zilveren lepeltje aan te bieden. Juwelier Verlinden had op dat lepeltje een zilveren zwaantje gemonteerd.
 
Voortbordurend op dit gebaar van waardering constateerde Louis, in een gesprek met Wim Thomassen, dat een relatief groot aantal mensen veel heeft gedaan om de Venrayse cultuur in enigerlei vorm uit te dragen, mensen, die daarvoor nog nooit enige waardering hebben ervaren of ontvangen. Voor die mensen zou iets moeten worden bedacht, bijvoorbeeld in de vorm van een jaarlijks uit te reiken ereprijs. Het zou geen bedankje of schouderklopje moeten worden, maar meer een aanmoediging om dóór te gaan. Als naam voor die prijs kozen Rutten en Thomassen voor "'t Silveren Swaentje".
 
Daarmee stond in principe de doelstelling vast: Het bestuur van 't Silveren Swaentje stelt zich ten doel jaarlijks een ereteken uit te reiken aan personen die zich, niet uit hoofde van hun beroep, in opvallende mate hebben ingezet om de Venrayse cultuur of het Venrayse culturele erfgoed in woord, geschrift, beeld of muziek te accentueren, te behoeden of uit te dragen. De uitreiking van 't Silveren Swaentje moet voor de ontvanger vooral een stimulans zijn om op de ingeslagen weg voort te gaan¨.
 
De beide initiatiefnemers bogen zich vervolgens over de vraag, wie het eerste Swaentje zou moeten krijgen. Omdat Wim Thomassen, na een decennia-lange afwezigheid, pas sedert kort in Venray was teruggekeerd, vond hij dat Louis zich daarover een beter beeld zou kunnen vormen. Louis was, door zijn werkzaamheden op archeologisch gebied, dikwijls in contact gekomen met Liesbeth Lucassen, die, als medewerkster van Radio Venray, op een voortreffelijke manier het gebruik van de Venrayse taal had weten te bevorderen en de historie van Venray had uitgedragen. Zij zou een formidabele kandidate zijn om de rij van laureaten te openen. Er was geen kasgeld. Dus togen de beide heren naar De Zwaan, waar zij de toezegging los kregen, dat zij bij de uitreiking gebruik mochten maken van de restaurantruimte. En voorts namen de uitbaters van het etablissement de drankjes en hapjes voor hun rekening. Anton Verlinden werd benaderd met de vraag of hij de onderscheiding zou willen ontwerpen en hoeveel dat zou gaan kosten. Toen Anton op de hoogte werd gebracht van de doelstelling gaf hij niet alleen aan om dit kosteloos te willen doen, maar was hij desgevraagd ook vereerd met het verzoek om zitting te nemen in het bestuur. Daarop nodigde Wim Thomassen Liesbeth uit voor een gesprek, waarin hij haar vroeg of zij de onderscheiding zou willen accepteren. Zij reageerde geëmotioneerd: "Daar heb ik het niet voor gedaan. En waarom ik? Er zijn toch heel veel anderen, die het misschien meer verdienen dan ik". Maar zij vond het eervol dat de keuze op haar was gevallen. Er werd gezocht naar nóg meer informatie over haar persoon en haar werkzaamheden. En vervolgens begon Wim Thomassen aan het schrijven van de laudatio voor deze eerste laureaat. Daarna maakte hij teksten voor het regionale dagblad, de regionale weekbladen en schreef hij een ander artikel, apart voor de Peel & Maas, die de primeur kreeg. Al deze artikelen moesten eindigen met de zinsnede, dat iedereen welkom was bij de plechtigheid. Voor een interview met Radio Venray moest een datum worden afgesproken, die zo dicht mogelijk bij de datum van uitreiking zou moeten liggen. Afgesproken was, dat er twee officiële uitnodigingen zouden worden verstuurd: één naar het College van B&W en een naar de Eerwaarde Heer Deken. De datum van deze eerste uitreiking, was tevens de datum, waarop 's avonds de dialectmis stond gepland en dus werd de deken gebeld met het verzoek om in zijn preek te memoreren, dat een half uur na de H. Mis de uitreiking van 't Silveren Swaentje zou plaatsvinden. En aldus geschiedde!
 
Liesbeth Lucassen ontving op 21 september 1996 de ereprijs in een stampvol restaurant De Zwaan. Desgevraagd stemde Liesbeth gaarne toe om deel te gaan uit maken van het bestuur. In dialoog met de lokale overheid werd in 1999 door een aantal bestuurders van cultuurhistorische verenigingen een platform ontwikkeld, dat als doel had om kennis te bevorderen en belangstelling te stimuleren voor de streekgeschiedenis, de volkscultuur en de cultuurhistorie binnen de Venrayse bevolking. 't Silveren Swaentje sloot zich begin 2000 al aan bij dit platform, dat het Lokaal Historisch Platform Venray en later het Historisch Platform Venray zou gaan heten.

Wim Thomassen	Louis Rutten